El Girasol, stageplek

Woensdag (28-08) na de talencursus zijn Sanne en ik naar de stageplek gegaan, waar Sanne de komende 4 maanden aan het werk gaat. Maar voordat we er waren, kwamen we nog een paar obstakels tegen. We moesten met de metro, lijn 1. Maar deze lijn was gesloten door werkzaamheden. Dan maar een keer overstappen. Het duurt wel iets langer, maar we komen er wel! Toen we naar buiten liepen moesten we nog een kwartiertje lopen. Maak van dat kwartiertje maar een half uur of langer. We waren namelijk de weg kwijt. We hebben aan verschillende mensen gevraagd hoe we moesten lopen, maar iedereen zei weer iets anders. Alle wegen leiden naar Rome zeggen ze wel eens. Uiteindelijk waren we dan toch aangekomen, alleen was de school toen al dicht. We hebben niks kunnen zien, maar we weten de weg nu wel. 

En donderdag 29-08 ben ik samen met Sanne voor het eerst naar mijn stage gegaan. Ik had een hele duidelijk beschrijving gekregen van Famke, we zijn dan ook in een keer goed gelopen. En nog een meevaller er waren een hoop mensen aanwezig. We mochten binnen komen en kregen een hele rondleiding. Ze ontvingen ons met open armen. Het was erg gemoedelijk en iedereen stond er voor open, una holandesa.

De eigenaresse Susana heeft 2 jaar in Nederland gewoond voor haar studie. Ze heeft daar een vriend leren kennen die in Schijndel woont. Erg grappig, omdat ik daar regelmatig kom. Ze heeft 2 kinderen van 6 en 8 jaar met hem. Toen Susana van haar man was gescheiden, ging ze naar Spanje om daar haar eigen kinderdagverblijf op te zetten, met een Nederlands protocol. Erg leuk dat ze zo open staat voor de Nederlandse cultuur. Haar kinderen zaten eerst op een Nederlandse school in Spanje en kunnen dus ook een klein beetje Nederlands. Maar nu dat ze op een Spaanse school zitten hebben ze geen Nederlandse vriendjes meer. Hun vader is Nederlands, alleen die zien ze alleen via Skype. 

Maar... nu ben ik er! Susana is zo enthousiast dat ze graag in het Nederlands spreekt met mij. Ze heeft al gevraagd of ik een keer iets met haar kinderen wil gaan doen. Of ik kan oppassen en hun de taal kan bij leren. Haar nieuwe man doet 1 keer in de week een theater stukje op het kinderdagverblijf en die mag ik ook gaan helpen. Je kunt dus wel stellen dat ze helemaal gelukkig is dat ik er ben. Ik vind dit ook erg leuk en dat geeft me dan ook een goed gevoel om daar te zijn.

Ik had jullie toch al verteld dat we misschien gingen verhuizen naar het huis van de andere Nederlandse meisjes, die terug naar Nederland wilde. Deze waren donderdag vertrokken en zo doende mochten wij er in. Dus toen we in ons huis waren aangekomen op Calle Fuencarral 17. Konden we gelijk onze spullen pakken en op weg naar ons nieuwe huis. We hadden niks te klagen, en nu nog niet!

Vrijdag 30-08 Ben ik nog een keer alleen langs geweest, om de tijden en opdrachten te bespreken. Verder heb ik alle werknemers nog leren kennen en mezelf aan hun voorgesteld met 2 kussen, want dat doen ze hier in Spanje. Er zijn 2 mensen die Engels kunnen en 1 iemand die Nederlands kan verstaan (exclusief Susana) Dit is weer een meevaller aangezien mij werd verteld, dat al het personeel alleen Spaans spreekt. En tegen de kinderen mag ik Engels praten.

Ik vertrok weer naar huis en bedacht me opeens: waar is mijn telefoon? Ik moest mijn nummer namelijk geven aan Susana, maar zonder telefoon heb je er weinig aan. Ik besloot om te gaan kijken bij ons oude huis, maar ik kon niet naar binnen. Die middag heb ik heel me kamer nog doorzocht, maar geen telefoon te vinden. Dan nog maar een keer naar ons oude huis. Dit keer deed er wel iemand open en gelukkig lag mijn telefoon daar.

Als ik iets kwijt ben weet mama meestal wel te vertellen waar het ligt. En mijn vader zei al: het is daar ook niet anders als thuis hé. Maar mama en papa: ik denk aan jullie, en maak je vooral geen zorgen alles komt goed! Dat zie je maar weer met me mobiel, haha